Moeder met ADHD

Ik ben natuurlijk geboren met ADHD maar kreeg op mijn 27e pas de diagnose. In mijn kindertijd en ook alle jaren daarna kreeg ik wel vaker als grapje de vraag heb jij soms ADHD?
Ik wuifde dat altijd weg omdat ik geen stempeltje hoefde en al helemaal geen pillen wilde slikken. Kijk ADHD heeft uiteraard minder leuke punten zoals in mijn geval dat ik de oren van je kop lul of je daar nu zin in hebt of niet. Dat ik ongelofelijk impulsief ben en de hele dag door opzoek ben naar nieuwe prikkels.
Een dagje chillen op de bank lijkt me echt geweldig maar dat is in mijn hoofd echt een onmogelijke opgave. Maar ik vind het ook onwijs veel positieve kanten hebben.

Ik kreeg de vraag hoe combineer je ADHD met moeder zijn en die vraag leek mij wel leuk om eens te beantwoorden.
Laat ik beginnen met het feit dat ik in mijn leven meer positieve dingen ervaar aan ADHD dan negatieve.
Zo ben ik ongelofelijk creatief en oplossingsgericht. Mensen blijven zich via mijn Instagram verbazen wat voor gekke dingen ik doe met de kids en hoe ik in 3 minuten tijd geweldige (al zeg ik het zelf) dingen kan bouwen. Of het nou tenten zijn, gave racebanen of parcours buiten op het gras. Mijn brein schakelt zo snel en zodra ik een idee heb (wat dus ook drie microseconden duurt) schieten alle radars door mijn hoofd die weer door alle kamers in huis gaan opzoek naar materialen die ik wil gebruiken. Ik vind dit dus echt mega handig! 

Ook de kinderen zullen met mij nooit een saaie dag hebben. Door het altijd opzoek zijn naar een nieuwe prikkel is het nooit saai en ben ik altijd bezig met nieuwe uitdagingen. Soms moet ik bewust mezelf remmen omdat de kinderen soms ook snakken naar juist wat rust of even alleen duplo ipv duplo, een tent, een nieuw knutselproject plus een moeder die dan als een kip zonder kop dat allemaal probeert te volgen maar tegelijkertijd zo chaotisch is dat ze er zelf eigenlijk ook niks meer van snapt. Want dat is een puntje dat zou ik echt niet missen. Als ik je vertel dat ik gerust 5 dingen tegelijk doe (als ik mezelf geen halt toeroep) dan is dat alles behalve overdreven. Dat is echt vervelend en vooral vermoeiend. Ik wil namelijk ook heel graag een taakje doen en dan pas naar de volgende gaan maar bij mij gaat het ongeveer zo:

Ik ruim de vaatwasser uit, hey de koekjespot is schoon, even koekjes uit de kast halen en vullen, hey de cavia's hebben geen eten even eten geven, loopt langs de ontbijttafel och shit ik moet Luca zijn lunch nog maken, hey een vriendenboekje, kan ik nu wel even invullen met Luca (NEEE!!), lunch maken en de appel vergeten in de koelkast, oh wacht de cavia's moeten ook sla, op de eettafel het pakje koekjes vinden... en nee dit is niet overdreven zo gaat het werkelijk de hele dag! 

Ook is wachten een dingetje ik kan het echt niet. Het maakt me enorm onrustig en hoewel mijn man er graag grapjes over maakt is het eigenlijk echt behoorlijk zielig om naar te kijken. Ik kan het niet, niet in een rij bij de supermarkt, niet in een pretpark maar ook in de wachtrij bij een telefoontje is drama. Het geeft zo ongelofelijk veel onrust in mij. Voor dit voorbeeld schaam ik me misschien wel een beetje maar ik wil graag een eerlijk verhaal vertellen dus vooruit. Als je bij mij op bezoek komt zit ik standaard het liefst een uur van te voren al klaar voor de raam te kijken. Ik kan niet iets ander doen tussendoor en als je te laat komt heb ik helemaal een onrustig gevoel. Als je in de avond komt en de gordijnen zijn dicht loop ik standaard iedere minuut naar de raam om tussen de gordijnen te spieken of je auto er al aankomt. 
Het is ziekelijk ik weet het maar ik kan het niet laten. Ook vroeger zat ik het liefst voor de raam op iemand te wachten. Bij mij hoef je ook niet aan te bellen ik zie je al voordat je überhaupt de auto uit bent.

En ik kan dus geen focus houden merk je het? Kinderen die een langdradig verhaal vertellen verliezen mij direct en ik heb daar dan ook echt moeite mee. Mensen met ADHD kunnen niet tegen gesprekken waarin iemand niet direct tot 'het punt' komt terwijl ze zelf tijdens een gesprek continue eromheen draaien. Ook heb ik een hele grote hekel aan mensen die mij onderbreken omdat focussen op wat ik aan het vertellen, ben terwijl er ongeveer 6 lades met nieuwe onderwerpen proberen door te dringen in mijn hersenen en ik die met al mijn kracht probeer stil te houden al een hele opgave is. Als je dan onderbreekt ben ik mijn verhaal kwijt en heb ik enorme moeite het weer terug te halen. Vaak roep ik dan ook laat maar ik weet het al niet meer wat ik wilde zeggen.
Dat is met kinderen soms best lastig aangezien ze je continue onderbreken.

Wat ik wel nog heel positief vind is mijn geheugen en dan vooral de lange termijn en mijn fotografisch geheugen. Ik merk in een ruimte onbewust veel details op. Hoef maar een keer ergens te zijn geweest en kan je zo vertellen dat er in de hoek een roze vaasje stond met een paarse bloem waarvan een blaadje scheef hing. Ook met wegen en straten laat mijn geheugen mij niet in de steek en kan ik je 9 van de 10x een week, een maand of soms zelf een jaar later nog precies vertellen hoe we moeten lopen of rijden. Ik vind het opmerken van bepaalde details een enorm pluspunt.
Helaas is daarentegen het korte termijn geheugen een stuk slechter bij ADHD. Ik kan naar boven lopen voor de was, boven zijn, een stuk speelgoed opruimen, terug naar beneden lopen, lunch gaan maken, eten en verder gaan met de dag om vervolgens te beseffen rond een uur of 8 in de avond dat die was nog steeds in de wasmachine zit. Kan geen specifiek voorbeeld noemen met betrekking tot de kinderen maar jullie bij beide vast zelf een voorbeeld verzinnen.

Zo kan ik nog heel veel blogs volschrijven en dat zal ik ook vast nog wel vaker doen hoe ADHD nou echt werkt wat het is echt niet alleen maar druk aan de binnen en aan de buitenkant het is zoveel meer dan dat!

Liefs Milou