Mijn vader was verslaafd en suïcidaall

Deze blog is geschreven door een gastblogger Isa.

Het was het einde van de zomer van 2011, ik was 15 jaar oud, het was de eerste dag van een nieuw schooljaar. Die dag moest ik om 1 uur op school zijn, om kennis te maken met de klas en onze nieuwe mentor. Om 11 uur ‘s ochtends zou mijn vader langskomen voor een gesprek met mijn moeder. Het ging al een hele tijd niet lekker tussen hen en het weekend daarvoor was de druppel. Mijn vader is namelijk heel dat weekend niet thuis gekomen en kwamen we er achter dat hij bij iemand in huis drugs aan het gebruiken was. Die middag hebben mijn moeder en ik samen zijn koffer ingepakt en van kwaaiigheid de foto van zijn overleden ouders bovenop gelegd. Zodra hij de koffer zou openen zou hij hiermee geconfronteerd worden. Echter is het hier nooit van gekomen… 

Die ochtend stapte mijn vader namelijk binnen en viel in de woonkamer gelijk neer. Het leek alsof hij geen lucht kreeg. In paniek hebben mijn moeder en zus de ambulance gebeld. Ik kon enigszins nog rustig blijven en heb hem op zijn zij gelegd. Mijn vader is meegenomen met de ambulance en in het ziekenhuis kwamen we er achter dat hij verkeerde drugs had gebruikt. Mijn moeder was hier zo van geschrokken dat het gesprek wat gepland stond weer van tafel was geschoven. Mijn vader kwam mee naar huis en we gingen door alsof er niks gebeurd was. Steeds vaker bleef mijn vader wel avonden, weekenden weg of moest ineens overwerken. Totdat op een bepaald moment mijn moeder de pinpas van mijn vader afpakte. Het leek even goed te gaan maar dit was van korte duur. 

Op een middag was mijn moeder alleen thuis en heeft mijn vader haar gesmeekt en daarna bedreigd om de pinpas te geven. Binnen 5 minuten nadat dit was gebeurd is er een flink geldbedrag afgeschreven. De volgende dag aan het eind van de middag ging de telefoon. We hadden toen nog een huistelefoon die zowel boven als beneden was aangesloten. Terwijl mijn moeder beneden opnam luisterde ik boven stiekem mee. Het was de politie… mijn vader lag in het ziekenhuis terwijl hij die middag eerst voor dood was verklaard. De agent vertelde dat hij allerlei soorten drugs door elkaar heeft gebruikt en op een strandje onderkoelt is geraakt. Daar is hij gevonden door voorbijgangers die een melding hebben gemaakt bij 112. Nadat de ambulances en politie waren gearriveerd is hij al vrij snel doodverklaard en afgedekt met een zijl. Ondertussen werd de recherche opgeroepen om onderzoek te doen. Het zonnetje brak door en doordat mijn vader onder een zijl lag, nam zijn lichaamstemperatuur iets of wat toe waardoor er een lichte ademhaling werd gezien. Hij is met grote spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht en daar op de IC beland. Langzaam brachten ze zijn lichaamstemperatuur weer naar 37 graden en kreeg hij allerlei onderzoeken. Uit de scans kwam niks bijzonders naar voren. In de tussentijd kregen wij vanuit het ziekenhuis allerlei gesprekken met maatschappelijk werk en een psycholoog. Doordat er feestdagen tussen zaten was het helaas elke keer iemand anders en hebben wij meerdere malen herhaald dat mijn vader suïcidale gedachten had. Telkens werd dit genoteerd in zijn dossier. 

Op dinsdagmiddag zijn mijn zus, haar vriend en ik op bezoek geweest bij mijn vader. We gingen samen naar de gemeenschappelijke ruimte waarin een zitje stond en ook twee computers. Op de terugweg naar huis maakten we nog grappen over het feit dat het wel degelijk leek alsof zijn IQ achteruit was gegaan en of de artsen wel goed naar zijn scans hadden gekeken. Die avond erna waren mijn moeder en ik bezig met het in elkaar zetten van een bak voor de kussens van de loungeset. Echter hadden we deze eerst in elkaar gezet om er vervolgens achter te komen dat hij niet door de deuropening van de schuur paste. Dit ging met een hoop irritaties over en weer terwijl in de tussentijd mijn vader contact probeerde te zoeken via Facebook Messenger omdat hij zich niet goed voelde. Aan het eind van de avond zagen we de berichtjes maar was hij niet meer online. Rond 1 uur ‘s nachts werden we gebeld op de huistelefoon door het ziekenhuis. Mijn moeder kwam me wakker maken en zei dat papa in het ziekenhuis naar beneden was gesprongen. Later kwamen we erachter dat dit in dezelfde ruimte is gebeurd als waar we die middag ervoor hadden gezeten. De verpleegster had geen kwaad gezien in het feit dat mijn vader rond half 12 nog een rondje wilde gaan wandelen, nota bene zonder schoenen of pantoffels. 

Die nacht zijn we naar het academisch ziekenhuis gereden waar mijn vader naar overgebracht was. Aangezien hij wonder boven wonder die sprong heeft overleefd. Die nacht hebben we ruim 4 uur gewacht totdat de artsen ons meer konden vertellen. De schade was groot; een gescheurde milt, meerdere gebroken ribben, de twee onderste rugwervels gebroken en nog een aantal dingen maar doordat ik op dat moment zo geleefd werd heb ik dit niet onthouden. Mijn vader heeft geruime tijd op de IC doorgebracht en is meerdere malen geopereerd. Nadat hij van de IC en medium care af mocht is hij overgebracht naar de afdeling trauma chirurgie. Hier kwamen we ook tot de ontdekking dat hij een lage dwarslaesie heeft opgelopen. Door het afkicken van onder andere de cocaïne werd mijn vader naar het personeel en naar ons erg agressief. Hij lag hierdoor ondanks dat hij niet uit bed kon door zijn dwarslaesie toch vastgebonden aan zijn ziekenhuisbed. Ook merkte we al snel dat zijn doen en laten flink was veranderd, of dit door de val is gekomen of door de onderkoeling weten we niet. Hij heeft een hele tijd liedjes in het Engels gezongen maar ook huilde hij soms ineens alsof hij een baby was. 

Na bijna een halfjaar in het academisch ziekenhuis te hebben gelegen was hij daar uitbehandeld en mocht naar het revalidatiecentrum. Echter kon mijn vader de gehele situatie niet accepteren. Hij zat hierdoor zijn eigen herstel proces enorm in de weg. Zo weigerde hij gesprekken met een psycholoog en oefende hij niet voldoende om transfers te maken van zijn bed naar de rolstoel en terug. Door de gehele situatie kwamen familie en vrienden ook weinig tot niet op bezoek en werd zijn sociale kring steeds kleiner. Na nog eens een halfjaar in het revalidatiecentrum hebben doorgebracht was hij daar ook klaar en mocht hij naar huis… 

Nu was dit natuurlijk een hele moeilijke situatie. Eigenlijk wilde mijn moeder niet meer met mijn vader verder maar doordat ze getrouwd waren in voor -en tegenspoed durfde ze niet voor zichzelf op te komen en is mijn vader toch uiteindelijk terug bij ons komen wonen. Er zijn in huis vele aanpassingen gedaan waardoor dit mogelijk was. Vanaf dag 1 werden we thuis eigenlijk al geterroriseerd door mijn vader. Zijn dag - en nachtritme was omgedraaid. Overdag lag hij de gehele tijd te slapen als wij naar bed wilde werd hij boos omdat we maar kort een praatje met hem kwamen maken. Dit ging van kwaad tot erger. Er werd met drinken naar mijn moeder gegooid, hij liet zichzelf soms expres uit bed vallen en viel ons overdag op ons werk of school lastig met allerlei berichtjes en telefoontjes. Hij kwam niet meer buiten en zag steeds minder redenen om te leven. Mijn vader kreeg steeds meer ruzie met mijn moeder en zus. Zo ging mijn moeder door met haar leven en heeft een tijd afgesproken met een andere man. Ik had vooral erge medelijden met mijn vader en ben met hem blijven praten. Uiteindelijk heeft mijn vader besloten dat hij niet meer wilde leven. Dit was een erg moeilijk maar daarbij ook een dapper besluit. Ondanks dat ik hem niet wilde missen was ik ook trots op hem, dat hij in deze gehele situatie voor zichzelf koos. Doordat mijn moeder en zus al een afstand met hem hadden gecreëerd heeft mijn vader alleen van mij echt afscheid genomen. Hij heeft zijn eigen gastenlijst gemaakt voor de crematie met daarbij welke liedjes er gedraaid mochten worden. Nadat hij dit allemaal had gedaan, is hij gestopt met eten en drinken. Hij heeft al die tijd beneden in een bed doorgebracht. Hij kreeg waanbeelden, ging ineens roepen vanuit het niets en uiteindelijk werd hij steeds zwakker. Zonder eten en drinken hield hij verbazingwekkend nog vrij lang vol, na 8 dagen is hij gestorven… 

Door alle keuzes die mijn ouders hebben gemaakt, waar ik maar noch mijn zus invloed op hadden, werden wij wel beide veroordeeld. Veroordeeld door familie, vrienden en mensen uit het dorp. Er werd over ons gepraat, we werden genegeerd of mensen werden boos. Door deze hele situatie heb ik geleerd dat je nooit maar dan ook nooit mag oordelen over iemand omdat je het verhaal van die persoon niet kent. Ik mis mijn vader nog elke dag, niet mijn vader van de laatste periode, maar mijn vader van de eerste 14 jaar van mijn leven. Ook ben ik vriendinnen kwijtgeraakt, daar ben ik lang rouwig om geweest maar achteraf gezien ben ik daar blij om. Vriendinnen zijn er namelijk in goede maar ook in moeilijke tijden. 

Op een van de condoleancekaarten die wij hebben ontvangen stond de volgende tekst: ‘Voorbij de grens van het woord, ligt het gevoel’. Dit vind ik zo’n mooie tekst en past precies bij mijn verhaal. 

Liefs Isa 

Klik hier om een tekst te typen.