Ik val maar direct met de deur in huis want hoezeer ik ook hoop dat je dit hoofdstuk kunt overslaan ben ik bang dat ook jij helaas stuit op onbegrip.
Misschien wel een goede vriendin, je moeder of juist die persoon waarvan je dacht dat je precies daar de juiste steun zou vinden.
Dat ze je angst niet begrijpen of de vijfde keer dat je afbelt geïrriteerd zijn. Gaande weg ga je misschien mensen verliezen. Vrienden of vriendinnen die het ‘te lang vinden duren’ voordat je weer de oude bent.
Door je te isoleren ga je ook steeds meer missen maar het rare is dat je ook een beetje vergeten word. Ik hoop voor jou dat er ook mensen in je leven zijn die na die vijfde keer dat je afbelt een keer diep zuchten en zeggen het komt goed neem je rust. Of je een lief berichtje sturen om te laten weten dat ze aan je denken.
Ik wilde op mijn dieptepunt niet met mensen afspreken, praten, gezellig doen of wat dan ook. Sterker nog die lockdowns vond ik op den duur gewoon normaal want ik was altijd in lockdown, thuis in mijn huis alleen.
Het is wanneer je nog nooit in een situatie als dit hebt gezeten of iemand van dichtbij hebt gezien die er meer kampte erg lastig voor te stellen dat misschien de dagelijkse dingen al onwijs zwaar kunnen zijn. Of dat je in de ogen van een ander juist toch opknapt van even een avond met je vrienden of vriendinnen zijn. Weet dat dit juist niet gek is als je het wel zo voelt. Dat je alleen wilt zijn en op de bank wilt kruipen of iedere avond vroeg naar bed.
Je lijf en je brein hebben op de rem getrapt omdat je rust nodig hebt niet alleen fysiek maar vooral mentaal. Geef jezelf ook die rust en laat je niet pushen. Je eigen gevoel verteld je precies wat je nodig hebt het enige wat jij hoeft te doen is luisteren.
Steun is heel erg fijn en ik vond zelf Instagram een hele fijne plek om mijn verhalen te delen omdat ik daarmee precies dezelfde ‘slachtoffers’ vond maar puntje bij paaltje weet ik ook dat we ook zonder de steun van een ander, door in onszelf te geloven weer de finish bereiken.
* stukje uit het boek dat ik schrijf*
Liefs Milou
Reactie plaatsen
Reacties
Herkenbaar Milou. Gelukkig zijn er een enkeling die je wel snappen en helaas veel die afvallen. En wat ik ook gemerkt heb is dat er achteraf gezien al veel 1 richtingverkeer was en je dan alle energie ergens in gestopt hebt en uiteindelijk na je even nix laat horen of niet 'meedoet' het gelijk klaar is. Noem het maar geen oprechte vriendschap.
Zet hem op vrouw. Ben benieuwd naar je boek♡!!
Mooi en fijn dat je hierover schrijft.
Wauwwwww recht in mijn hart en echt precies hoe het is! Ik zit zelf op dit moment in een burn out na een scheiding. Wat een vreselijk periode is het. Ik huil dagelijks vele tranen. Om hoe ik mij voel, dat ik mij schuldig voel naar mijn kinderen, om de "vriendinnen" die ik verloren ben en om nog wel veel meer. Het einde van de tunnel is nog niet in zicht. Maar ik weet dat er een moment komt dat het einde er wel is en dat er dan een vernieuwde sterkere versie van mijzelf staat :)